Üftade’ye 1

Gönül pencerenden bir gül at bana

Gül at ki şu dil-i yâren şenlensin

Meftun olunmayacaksa dost dergâhında

Söyle şu gönül neden neşelensin...

Lebrîz oldu gönül dostun râzlarıyla

Leyl ü nehâr erir her bakışıyla

Onulmaz yâreleri her yakışıyla

Söyle şu gönül nasıl neşelensin

Üftâde olursa gönül yâren sözüne

Esir eyler kendini, ondan gelene

Ülfet eyler dostun dost dediklerine

Dost yoksa gönül nasıl şenlensin  

Eylemeyecekse itidal dost kapısında

Uzaklaşır dosttan gönül her bakışında

Dil-i yâren bu kapıda her yanışında

Söyle şu gönül nasıl şenlensin

Şen olsun gönlün diyorsun her an

Çok şey istemiyor musun bir baksan

Bütün kapıları yüzüme kapatırsan

Söyle şu gönül nasıl neşelensin.

Ne söyleyelim, dosta budur son sözümüz

Dost yolunda yandı, bitti özümüz

Var olalı gerçek dost arar da gözümüz

Kalırsa sözümüz, gönül o zaman neşelensin